zapalenie opon wywołane przez influenza
Zakażenia wywoływane są głównie przez szczepy Haemophilus influenzae typu B. Przez wiele lat nie kwestionowanym lekiem z wyboru był chloramfeni-kol, który hamuje wzrost Haemophilus influenzae w stężeniu l ug/ml. Chloramfenikol działa bakteriobójczo na ten drobnoustrój w stężeniach łatwo osiągalnych w PMR. Stanowi to wyjątek w działaniu tego z zasady bakteriobójczego antybiotyku i z tego względu uważano, że jest on lepszy od ampicyliny (Turk, 1977). Gdy okazało się, że ampicylina może być równie skuteczna (Barretti i wsp., 1966), a nie powoduje zagrożenia dla układu krwiotwórczego, stała się ona lekiem powszechnie stosowanym, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Równocześnie jednak wzrastała liczba przykładów małej skuteczności ampicyliny lub nawrotów choroby w czasie jej stosowania, co nie zawsze można było przypisać niewłaściwemu dawkowaniu. Wielu chorych nieskutecznie leczonych ampicyliną wyzdrowiało po podaniu chloramfenikolu (Young i wsp., 1968; Sanders i Garbee, 1969). Jest oczywiste, że dla skutecznego działania ampicyliny w leczeniu zapalenia opon wywołanego przez Haemphilus influenzae niezbędne jest stosowanie pozajelitowe dużych dawek przez cały okres leczenia. Należy zwalczać tendencje do zmniejszania dawki w miarę poprawy stanu chorego, ponieważ ustępowaniu stanu zapalnego zwykle towarzyszy zmniejszony transport antybiotyków do PMR. Dobowa dawka ampicyliny nie powinna być mniejsza niż 150 mg/kg masy ciała, podawana dożylnie w dawce podzielonej co 4 h przez pierwsze dwie doby; leczenie powinno trwać co najmniej 10 dni, a lek należy wstrzykiwać domięśniowo lub dożylnie.
