W przebiegu posocznicy u noworodków rozwija się często zapalenie opon z dużą śmiertelnością i dużym odsetkiem trwałych powikłań neurologicznych (Gotoff i Behrman, 1970). Do czynników ułatwiających rozwój choroby należą: mała masa uro-dzeniowa, powikłania podczas porodu, okołoporodowe zakażenie u matki, a także meningomyelocele i inne wrodzone wady układu nerwowego u dziecka (Oyerall, 1970). Ponieważ czynnikiem etiologicznym zapalenia opon u noworodków są często pałeczki Gram-ujemne o różnym zakresie wrażliwości na antybiotyki, niezwykle ważne jest szybkie uzyskanie wyniku posiewów PMR i krwi, gdyż tylko one mogą być podstawą do ustalenia leczenia. Ponieważ choroba może być wywołana przez wiele różnorodnych drobnoustrojów, w pierwszym etapie przed ustaleniem rozpoznania bakteriologicznego szeroko stosowane jest skojarzone leczenie jedną z penicylin, zwykle ampicyliną, z antybiotykiem aminoglikozydowym, zwykle gentamycyną. Ze względu na niedostateczny transport aminoglikozydów do PMR, leczenie często uzupełnia się codziennym podawaniem gentamycyny podpajęczynówkowo. Od pewnego czasu zwrócono uwagę na nierównomierną dystrybucję leków podanych do przestrzeni podpajęczynówkowej. Lek wstrzyknięty podczas nakłucia lędźwiowego może swobodnie dotrzeć do komór, jeśli jest podany w dużej objętości, wynoszącej ok. 25% objętości PMR (Rieselbach i wsp., 1962). Wprowadzenie cewnika do komory mózgowej umożliwiło pobieranie próbek PMR i wykonanie seryjnych oznaczeń stężeń antybiotyku (Kaiser i McGee, 1975). Wyniki wskazują, że gentamycyną i tobramycyna wstrzyknięte podczas nakłucia lędźwiowego osiągają duże stężenie tylko w przestrzeni podpajęczynówkowej odcinka lędźwiowego.
