Istnieją liczne dowody, że szerokie stosowanie antybiotyków prowadzi do szerzenia się szczepów opornych. Pouczającą ilustracją jest opracowanie Pri-ce’a i Sleigha (1970) dotyczące endemicznych zakażeń Klebsiella aerogenes na neurochirurgicznym oddziale intensywnej opieki medycznej, gdzie zanotowano liczne przypadki zakażeń układu oddechowego i układu moczowego i 8 śmiertelnych przypadków zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Zakażenia te gwałtownie znikły, gdy zaprzestano w ogóle stosowania leczniczego i zapobiegawczego antybiotyków; antybiotykiem szeroko stosowanym na tym oddziale była ampicylina, którą podawano w zapobieganiu zakażeń układu oddechowego oraz zakażeń ran pooperacyjnych. Kilka miesięcy później powrócono do jej stosowania w ograniczonym zakresie. Podobnym osiągnięciem była eliminacja szczepu Pseudomonas aeruginosa, bardzo opornego na karbenicylinę, na oddziale oparzeniowym przez zaprzestanie stosowania tego antybiotyku (Lowbury i wsp., 1972). Szczep ten był oporny na wiele antybiotyków, a oporność jego była kodowana przez czynnik R. Ograniczenie stosowania innych antybiotyków doprowadziło także do eliminacji innych opornych szczepów. Programy edukacyjne prowadziły do zmiennych wyników. W jednym ze szpitali, gdzie wymagano, aby lekarz zapisujący lek uzasadnił przed konsultantem chorób zakaźnych wybór antybiotyku, zużycie kosztownych i potencjalnie niebezpiecznych leków wyraźnie zmalało (McGowan i Finland, 1974).
