Szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego cefalosporyn, ich korzystna farmakokinetyka oraz — w zasadzie -— niewielka toksyczność powodują, że antybiotyki te w wielu przypadkach wydają się lekami niemal idealnymi. Jednak zdobyte dotychczas doświadczenie ujawniło 2 paradoksy. W chwili wprowadzenia cefalosporyn do lecznictwa przyjmowano, że istnieją 2 podstawowe wskazania do ich stosowania: leczenie zakażeń wywołanych przez oporne na penicylinę szczepy gronkowców oraz leczenie zakażeń u chorych uczulonych na penicyliną. Doświadczenie wykazało, że w obu sytuacjach wartość cefalosporyn jest bardzo ograniczona. Ponadto, niezależnie od wielu korzystnych właściwości, cefalosporyny są lekami pierwszego wyboru w nielicznych tylko zakażeniach. Cefalosporyny stosowano z dobrym skutkiem w leczeniu zakażeń wywołanych przez gronkowce oporne na penicylinę. Znaczna jednak podatność wcześnie odkrytych cefalosporyn na działanie 3-laktamaz spowodowała, że leczenie tymi antybiotykami posocznicy gronkowcowej i gronkowcowego zapalenia wsierdzia często było nieskuteczne, nawet jeśli kojarzono je z aminoglikozydami. Nie są one również właściwym lekiem w zapaleniu wsierdzia wywołanym przez szczepy paciorkowców z grupy D (podgrupa Enterococcus). Trudno jest obecnie ocenić, na ile te zastrzeżenia odnoszą się do nowych antybiotyków z grupy cefalosporyn i cefamycyn. Nie należy również powszechnie stosować cefalosporyn u chorych uczulonych na penicylinę, ponieważ u 9% spośród nich występuje uczulenie krzyżowe (Dash, 1975). Zdaniem autorów nie należy stosować cefalosporyn chorym, u których w wywiadzie stwierdzono występowanie niebezpiecznych odczynów uczuleniowych na penicylinę, jak wstrząs anafilaktyczny, obrzęki naczynioruchowe, pokrzywka lub ciężkie uogólnione odczyny skórne.
